Het krabben is een natuurlijk en vaak voorkomend gedrag bij honden dat vele mogelijke oorzaken kan hebben. Wanneer een hond zich krabt, wordt er gezegd dat hij jeuk heeft. De jeukende zones kunnen het hele lichaam betreffen of beperkt zijn tot bepaalde locaties.
Wat zijn de mogelijke oorzaken?
1) Parasieten
De eerste oorzaak die meestal wordt overwogen, is een infectie door uitwendige parasieten. De meest voorkomende zijn vlooien, die direct of indirect kunnen worden waargenomen via hun uitwerpselen in de vacht van de hond.
Het kan ook gaan om oogstmijten, kleine rode larven van mijten, meestal gespot in de zomer, die zich voeden met de huidcellen van de hond, of cheyletiella, kleine mijten, overgedragen door direct contact met een besmet voorwerp of dier, die de “dode huid” consumeren.
Luizen zijn ook een potentiële parasiet van de hond die jeuk veroorzaakt. Ze bevinden zich aan de basis van de haren en worden overgedragen door direct contact met een voorwerp of een ander dier.
Ten slotte kunnen andere parasitaire mijten de hond ertoe aanzetten zich te krabben, zoals Demodex, de veroorzaker van demodicose die gekenmerkt wordt door haaruitval, Sarcoptes, verantwoordelijk voor schurft, of Otodectes, die oorontsteking bij honden veroorzaakt.
Zelden kunnen inwendige parasieten jeuk veroorzaken, met name rond de anus. De hond wrijft dan zijn billen over de grond : dit is het “slede-teken”.
2) Allergieën
Jeuk kan ook een allergische oorzaak hebben. Ook hier zijn de allergenen talrijk : insecten- of vlooienbeten, inname van allergene voedingsmiddelen, contact met of inademing van een bepaalde stof (metalen, cement, cosmetica, medicijnen, planten, plastic, rubber, pollen, huisstofmijt, schoonmaakproducten …). De meest voorkomende allergenen zijn pollen, huisstofmijt (aanwezig in stof) en vlooien speeksel.
Naast jeuk manifesteren allergieën zich soms door roodheid rond de ogen, zwellingen of spijsverteringsproblemen (braken en diarree).
Atopische dermatitis, waarvan de oorzaak voornamelijk genetisch is, wordt gekenmerkt door een ontregeling van het immuunsysteem en een defect in de doorlaatbaarheid van de huid, waardoor infectieuze agentia gemakkelijker kunnen binnendringen. Het gaat soms gepaard met oorontsteking, niezen en bindvliesontsteking.
Voor meer informatie : een allergie kan de vorm aannemen van angio-oedeem, d.w.z. zwelling van het gezicht, die soms evolueert naar een anafylactische shock of Quincke-oedeem. Dit kan leiden tot ademhalingsproblemen veroorzaakt door een obstructie van de luchtwegen. Dit is een veterinaire noodsituatie.
3) Schimmels
Bepaalde gisten van het geslacht Malassezia kunnen, wanneer ze zich vermenigvuldigen, jeuk veroorzaken, met name in de gehoorgang, de buik, de ruimtes tussen de tenen, de plooien, de lippen… Naast de tekenen van krabben zal de huid vettig, dik en stinkend zijn, en kan een karakteristieke donkerdere kleur aannemen, als olifantenhuid.
4) Andere oorzaken
Er zijn nog veel andere oorzaken van jeuk bij honden : een toestand van angst (we spreken van psychogene dermatose) of een huidinfectie. Zelden kan een overmatige talgproductie, de aanwezigheid van huidtumoren, een auto-immuunziekte, jeuk veroorzaken.
Wanneer moet u een dierenarts raadplegen?
Krabben kan deel uitmaken van het normale gedrag van uw hond. Als het intenser wordt, kan in eerste instantie een behandeling tegen uitwendige parasieten en een inspectie van de omgeving van de hond worden uitgevoerd.
U moet overwegen om een dierenarts te raadplegen wanneer deze krabmomenten zich beginnen te herhalen, lang duren of zich richten op een bepaald deel van het lichaam. In dit laatste geval kunnen roodheid (erytheem genaamd) of puistjes worden waargenomen.
Wanneer de jeuk bijzonder onaangenaam is voor de hond, kan men likken, bijten, rollen, wrijven tegen de elementen om hem heen … Regelmatige en overmatige jeuk resulteert in speekselstrepen, huidwonden, korsten of schilfers. Als het krabben chronisch is, is het mogelijk om een verdikking van de huid en haaruitval op te merken. Als teken van abnormaal krabben, moeten deze u alarmeren en een reden zijn om uw dierenarts te raadplegen zodat hij de oorzaak kan bepalen en de aandoening kan behandelen.
